Dag 62 - 30 april

Best een beetje misselijk toen ik wakker werd, ik weet waar van het komt gelukkig. Vandaag ging ik terug naar Bangkok (waar ik heel weinig zin in heb) en Lise ging door naar Cambodja. Dit betekent dat we na 2,5 week samen te hebben gereisd afscheid moesten nemen. Zo dat was best ff kut kan ik je vertellen... toen zat ik ineens alleen in de bus terug naar Pakse, vanaf daar gaat de bus naar Ubon en daar moet ik de nachtbus naar Bangkok pakken. 
Ging wat uit mn tas pakken, zag ik dat die gek het boekje dat ik van haar leende in mn tas had gedaan. Ik wilde hem namelijk heel graag uitlezen, maar het was me niet gelukt en had gezegd dat zij hem hoe dan ook mee moest nemen. Dit heeft ze niet gedaan, kom m wel langs brengen als we weer terug zijn in Nederland oke? 
Kwam om 12:00 aan op het busstation in Pakse en de bus naar Ubon ging pas om
15:00. Het busstation was super ver buiten het centrum en aangezien mij was aangeraden om geen tuktuk te pakken omdat ze je vaak naar het verkeerde busstation brengen als je terug wil. Ik wilde zeker deze bus niet missen dus heb toen maar even mn blog bij gewerkt, liep 3 dagen achter. Op dat busstation hebben mensen wel zo'n beetje 3 uur lang zitten aangapen. Was dan ook wel de enige blanken, dus misschien dat ze die niet zo vaak zien. Toen de bus er eindelijk was dacht ik heerlijk twee plekjes voor mezelf te hebben, de bus was namelijk bijna helemaal leeg. Bleek dat we nog ergens anders stopte om mensen op te pikken en toen kwam er iemand naast me zitten. Ik haat het al als iemand met zn armen of benen me aanraakt, niet dat het expres is maar vind het gewoon kut en degene die naast me kwam zitten was ook nog eens een creep. Fuck yeah. Hopen dat de rit niet te lang is. Na een paar minuten constateerde ik het volgende: Deze gast spoort niet, het ene moment moet het gordijn open en hangt ie helemaal over me heen en 1 sec later, geen grap, 'slaapt' hij. Dan staat hij weer op en gaat weer zitten. Als hij gaat zitten vind ie het nodig om eerst half op mij te gaan zitten. Doet meneer weer of die slaapt, maar ondertussen beweegt hij zijn hoofd van de ene naar de andere kant elke 10 sec. Hebben jullie al een beetje een beeld? Oh en hij heeft ook hele vreemde soort van wonden in zn nek. Al met al echt een top buurman. 
Toen we bij grens aankwamen moest je eerst een stempel halen als bewijs dat je Laos uitging en toen moest je blijkbaar een trap naar beneden om daar Thailand binnen te komen. Ik wist dit niet en ik kon onze bus nergens vinden dus ik was lichtelijk in paniek voor het eerst sinds twee maanden. "Oké Am, rustig blijven en gewoon gaan vragen. Als je bus weg is vind je vast een andere manier." Dit is wat ik op dat moment tegen mezelf zei. Uiteindelijk was er een man die me heeft geholpen en zo kwam ik keurig op tijd bij mn bus. Het eerste dat ik trouwens zag toen ik Thailand in kwam was bae, oftewel een 7/11. 
Rond 18:30 was ik in Ubon Ratchathani en mn nachtbus ging om 20:30. Dus even een hapje gegeten, durfde wel weer een pad Thai aan, was tenslotte weer in Thailand. Deze keer ben ik niet teleurgesteld. Daarna zitten wachten.
De nachtbus was super luxe, echt heel fijn. Was een soort vliegtuig idee, er was een stewardess die langskwam met eten en drinken. We hadden een dekentje en a ochtends kregen we een vochtig doekje om je gezicht schoon te maken. Dikke prima.